Editors note: If your education did not include Greek then please zoom over to the English Version.
Amer
ΤΟ ΤΖΙΝΙ ΤΗΣ ΓΕΝΤΙΑΝΗΣ – ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ AMER
Το Fragrant Man σας παρουσιάζει με ευχαρίστηση τον Amer, τον νέο μας επίτιμο αρθρογράφο. Ο Amer είναι Έλληνας, και όταν δεν εργάζεται σαν αρχιτέκτονας, εξερευνεί ερασιτεχνικά την τέχνη της αρωματοποιίας -τον ανακαλυψαμε από ένα σχόλιό του στο Fleurs de Web, όπου μας παρέδωσε μια εξαιρετική κριτική για το Multiflore (Πολυανθές)
“Το ανάλαφρο σώμα του κοιμισμένου φαύνου υποδέχεται το λίκνο του δάσους, όμως κάτω από το κάλυμμα της φυλλωσιάς, ο παλμός μια ζωώδους καρδιάς είναι ακόμα αισθητός με την μορφή ενός κεχριμπαρένιου oud”
-από την κριτική του Amer για το Multiflore
“Δεν είμαι μανιώδης συλλέκτης αρωμάτων ή δειγμάτων” μας λέει, “όμως μυρίζω και αναλύω οτιδήποτε μπορώ να πλησιάσω σε «απόσταση βολής»”. Ο Amer αποδίδει στην αναλυτική του μύτη το ότι είναι σε θέση να κατανοήσει την σύνθεση ενός αρώματος και λέει ότι έχει αρκετή πείρα με τις φυσικές αρωματικές ουσίες ώστε να μπορεί να κατανοήσει πως συμπεριφέρονται μέσα σε μια σύνθεση. Άλλο σχόλιό του στο άρθρο Quantum Unicorn Accord.
Τα αγαπημένα του αρώματα (σε τυχαία σειρά) είναι: Eau de Gentiane Blanche, Philosykos και Lumiere Noire Pour Homme. Εύφημος μνεία επίσης για το Dior Homme στην αρχική του μορφή πριν ο οίκος Dior αρχίσει να τροποποιεί την σύνθεση κάθε λίγο -“είναι μια αγαπημένη ανάμνηση και χαρακτηρίζει μια περίοδο της ζωής μου” μας δήλωσε.
Η αγαπημένη του νότα είναι η ίριδα -“πάντα αναζητώ την τέλεια Ίριδα”. Επίσης πιστεύει στην “αρωματοποιία με έλεγχο κόστους” και λέει ότι η τιμή ενός αρώματος παίζει ρόλο στο πως θα το αντιμετωπίσει. “Το άρωμα δεν είναι ένα απλό έργο τέχνης αλλά και ένα προϊόν ευρείας κατανάλωσης”.
Η πρώτη δημοσίευση του Amer θα είναι μια κριτική ενός εκ των αγαπημένων του – το Eau de Gentiane Blanche, του Jean-Claude Ellena για τον οίκο Hermès.
EAU DE GENTIANE BLANCHE – HERMÈS (2009)
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΙΚΡΟΥ
Μετά από αρκετή σκέψη -και μια κριτική πάνω σε ένα άρωμα που δεν υπάρχει στ’αλήθεια– αποφάσισα να επιλέξω το Eau de Gentiane Blanche σαν θέμα της πρώτης μου κριτικής στο “The Fragrant Man” (Ο Ευωδιαστός Άνδρας). Ξέρω πως δεν είναι η νέα δημιουργία την οποία πολλοί από εμάς αναζητούμε όταν διαβάζουμε κριτικές αρωμάτων, και επίσης καταλαβαίνω ότι δεν είναι ένα “εύκολο” άρωμα παρόλο που εγώ μπορεί να το βρίσκω καινοτόμο και γοητευτικό. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι έχει μεγάλες πωλήσεις αλλά ο οίκος Hermès, προς τιμήν του, συνεχίζει την παραγωγή του και την διανομή του σε πολυκαταστήματα, ανάμεσα σε άλλα πιο ευρείας κατανάλωσης προϊόντα. Έχω προσπαθήσει να προσηλυτίσω αρκετούς φίλους μου στην ανορθόδοξη ομορφιά του Gentiane Blanche και συχνά ανταμείβομαι με μια σουφρωμένη μύτη για αυτή μου την προσπάθεια. Ελπίζω πως με τον γραπτό λόγο θα έχω καλύτερη τύχη.
Μέσα από τις αρωματικές μου εξερευνήσεις έφτασα σε ένα καταπληκτικό και “αναπάντεχο” συμπέρασμα -μια αποκάλυψη θα έλεγε κανείς όσον αφορά την πεμπτουσία των αρωμάτων: ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΙΑ.
Ο άμεσος στόχος κάθε αρωματικού παρασκευάσματος φαίνεται να είναι η γλυκύτητα και αυτό φαίνεται να επαληθεύεται για κάθε πολιτισμό και κάθε περιοχή του κόσμου. Ναι, εντάξει, υπάρχουν και οι πικρές ουσίες όπως το μύρο ή το λιβάνι, όμως αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνουν τον κανόνα και χρησιμοποιούνται ως αντίβαρο στην έντονη γλυκύτητα των πρωταγωνιστικών συστατικών. Στις περιπτώσεις που οι πικρές ουσίες αποτελούν τον πυρήνα μιας αρωματικής σύνθεσης, οι αρωματοποιοί φροντίζουν να τις αποδώσουν πιο γλυκές από ότι τις συναντάμε στη φύση -και είναι φυσικό θα σκεφτεί κανείς εύλογα. Από την πρώτη εμφάνισή τους πάνω στη γη, οι πρόγονοί μας πόθησαν την γλύκα των καρπών για θρέψη και ευχαρίστηση και την γλύκα των λουλουδιών για χαλάρωση και το αίσθημα ευεξίας που προσφέρει. Η γλυκύτητα σε πολλές κουλτούρες είναι συνώνυμη με την απουσία μόχθου ή πόνου, με την πολυτέλεια ή ακόμα και με τον παράδεισο.
Το γλυκό στην φύση είναι μια μορφή νομίσματος, μια “εφεύρεση” των φυτών μέσω της οποίας πείθουν το ζωικό βασίλειο να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Τα έντομα εξαναγκάζονται μέσω του εθισμού τους στο νέκταρ να συμμετέχουν στις πολυγαμικές τελετές ζευγαρώματος των ανθέων. Τα θηλαστικά και τα πτηνά διασπείρουν τους σπόρους των φυτών που τα ανταμείβουν με την γλυκιά γεύση – οι άνθρωποι είναι οι μόνοι που φυτεύουν συνειδητά, τα υπόλοιπα είδη το κάνουν ακούσια, με τον γνωστό και καθόλου ευχάριστα αρωματικό τρόπο.
Αν το γλυκό είναι το καρότο του φυσικού κόσμου, το πικρό είναι το μαστίγιο. Το πικρό είναι η τιμωρία που αποθαρρύνει -δηλώνει ότι κάτι δεν είναι κατάλληλο προς βρώσιν. Πολλές φορές προδίδει την ύπαρξη δηλητηρίου. Σημασιολογικά το πικρό συνδέεται με την θλίψη, την απώλεια και τον θάνατο.
Είναι όμως αυτή η διαπίστωση απολύτως σωστή; Όχι απολύτως. Το γνωστό ρητό μας θυμίζει: “παν μέτρον άριστον”. Το μέτρο μπορεί να μετατρέψει ένα δηλητήριο σε θεραπεία. Η απώλεια μέτρου από την άλλη, μετατρέπει την τροφή σε δηλητήριο. Στην παραδοσιακή ιατρική ένας χρυσός κανόνας λέει “όσο πιο πικρό τόσο πιο καλό”. Η πίκρα είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει κανείς για την θεραπεία όμως το τίμημα είναι πραγματικά πολύ μικρό και αν κανείς αναλογιστεί το ώφελος, τότε το τίμημα γίνεται μέχρι και ευχάριστο. Όποιος γνωρίζει την χρήση των βοτάνων απολαμβάνει την πίκρα τους και είναι ευγνώμων για αυτή.
Ρίζες Γεντιανής
Η γεντιανή (gentian) πιθανολογείται πως είναι το πιο πικρό μέλος του φυτικού βασιλείου. Αν ο χρυσός κανόνας της παραδοσιακής ιατρικής έχει κάποια βάση, τότε μιλάμε για μια θαυματουργή πανάκεια, η ακόμα και για ένα ελιξήριο της αθανασίας -μεγάλο κατόρθωμα για ένα ταπεινό φυτό.
Το Eau de Gentiane Blanche παίζει με όλα τα παραπάνω στοιχεία. Δεν είναι απλά μια ευχάριστη και φρέσκια κολώνια· είναι τέχνη. Παραπέμπει σε μια εποχή όπου το άρωμα ήταν και θεραπεία, περισσότερο μάλιστα από ότι ήταν ενισχυτικό της προσωπικής γοητείας. Ο Jean Claude Ellena έχει πετύχει μια σύνθεση ασυμβίβαστα δωρική που συναντάται σε πολύ λίγα αρώματα του εμπορίου (το Eau Froide από τον Serge Lutens είναι ένα άλλο παράδειγμα του είδους αλλά σίγουρα όχι τόσο ολοκληρωμένο). Η Gentiane Blanche είναι δραματική όπως ένα γυμνό τοπίο και αμόλυντη από την κουλτούρα της ευχαρίστησης όπως ένα κορίτσι μεγαλωμένο από λύκους. Αποφεύγει την ευχάριστη μεν αλλά κοινότοπη οδό της γλυκύτητας και μας οδηγεί από το χέρι μέσα σε ένα μαγευτικό δάσος, όπου φύεται η ρίζα της αθανασίας. Θα παραλείψω την σηνήθη λίστα με τις νότες του αρώματος και την ακριβή περιγραφή τους, υπάρχουν αρκετές κριτικές που αναφέρονται σε αυτές στο διαδίκτυο. Εναλλακτικά θα περιγράψω τις εντυπώσεις που μου δημιουργεί το Eau de Gentiane Blanche μέσα από ένα σενάριο για ένα φανταστικό διαφημιστικό φιλμ.
“Μέσα από μια ανοιχτή πόρτα με πέτρινες παραστάδες και υπέρθυρο διακρίνεται ένας μεγάλος επίσημος κήπος και ένας ουρανός βαρύς από σύννεφα. Η ώρα είναι αδιευκρίνιστη και το φως διάχυτο και γκρίζο. Μια ξυπόλητη φιγούρα τυλιγμένη σε μια τσόχινη κάπα στο χρώμα του γραφίτη εμφανίζεται στο άνοιγμα, ξεμυτίζει και κινείται με ταχύτητα στο γρασίδι. Αγνοεί το πέτρινο μονοπάτι και κινείται διαγώνια ενώ η κάμερα παρακολουθεί την πορεία της από την οπτική του πουλιού. Φτάνει σε έναν φυτεμένο φράχτη και περνάει από μέσα του. Τα κλαδιά της μαστιγώνουν το πρόσωπο, στην προσπάθειά της να τα αποφύγει τσακίζει κάποια φύλλα με τα χέρια της ελευθερώνοντας τις ουσίες τους στον αέρα. Καταφτάνει σε ένα ξέφωτο που βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού. Από κει μπορεί να δει ένα γυμνό τοπίο να εκτείνεται ως τον ορίζοντα και να το διασχίζει ένας παγωμένος ποταμός. Καταμεσής στο ξέφωτο ένα βάθρο και πάνω του, από το πέτρινο γλυπτό που κάποτε έστεκε εκεί τώρα μόνο τα πόδια απομένουν. Το πλησιάζει επιφυλακτικά προσπαθώντας παράλληλα να ελέγξει το λαχάνιασμά της. Γονατίζει κοντά στη βάση και ψαχουλεύει μέσα στα αγριόχορτα. Απορροφημένη καθώς είναι αφήνει το μάγουλό της να αγγίξει το κρύο μάρμαρο. Μόλις βρίσκει αυτό που ψάχνει, το κοιτάει για μια στιγμή για να σιγουρευτεί και αρχίζει εκσφενδονίζεται προς το δάσος. Επιστρέφει στο κτίριο που τώρα φαίνεται καθαρά πως είναι μοναστήρι πάνω στην ώρα καθώς μια καταιγίδα ετοιμάζεται να ξεσπάσει. Περνάει μέσα από μια μεγάλη αίθουσα οι τοίχοι της οποίας έχουν ποτίσει από το λιβάνι της λειτουργίας και μετά από μια γρήγορη πορεία καταλήγει σε μια μεγάλη κουζίνα. Ένα μεγάλο βιβλίο από περγαμηνή βρίσκεται ανοιγμένο σε ένα ξυλόγλυπτο αναλόγιο. Είναι τα έργα του Διοσκουρίδη που διασώθηκαν μεταφρασμένα στα Λατινικά. Αφήνει το μικρό φυτό που κρατάει με το λευκό άνθος και το χώμα ακόμα κολλημένο στις ρίζες του πάνω στις πολύτιμες σελίδες. Εκεί διακρίνεται μια μεσαιωνική απεικόνιση του φυτού και ένας τίτλος. Μάντεψε…” (καταλληλότερος σκηνοθέτης – Ridley Scott)
Για περισσότερες λεπτομέρειες και διευκρινίσεις δημοσιεύστε τις ερωτήσεις σας στα σχόλια.
Amer
Eau de Gentiane Blanche – Hermès
Μέρος της σειράς Les Colognes d’Hermès
Αρωματοποιός: Jean-Claude Ellena
Κατηγορία: Κολώνια -χωρίς εσπεριδοειδή
Έτος κυκλοφορίας: 2009
Αρωματικές νότες
Κορυφή Φρέσκες-Πράσσινες
Καρδιά Γεντιανή, Βενζόη (μοσχολίβανο)
Βάση Ίριδα, Λευκός Μόσχος (white musk), Βρύα, Ξυλώδεις νότες
Κριτικές
Portia Turbo splashing around
Γεντιανή (Gentiana Lutea) ή αγριοπιπεριά.
Η Γεντιανή πήρε το όνομά της από τον βασιλιά της Ιλλυρίας Γένθιο (180-167 πχ), ο οποίος σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη, ανακάλυψε τις θεραπευτικές ιδιότητες του βοτάνου. Γιατροί της αρχαιότητας και του μεσαίωνα συνιστούσαν την Γεντιανή σαν αντίδοτο στην περίπτωση δηλητηρίασης. Ο Gerard σημειώνει την χρήση της ως αντίδοτο και ως θεραπεία για το ήπαρ και το στομάχι. Ακόμα την συστήνει ως χωνευτικό και αιμοδιαλυτικό.
Πανεπιστήμιο Βιρτζίνια, Βιβλιοθήκη Υγείας.
The Fragrant Man 
lovely bottle…lovely visuals…just wish I read Greek…and my, how quickly you learned to write the language from your trip this week!
Yes I had to fasten my web-belt for this trip across the wwww! It is Easter this weekend in Orthodox Greek Land. See note at the top of the post for non-Greek readers.
so which place did you visit?
Amer, it was a virtual trip across the www to secure your story. Armchair travelling on a Fragrant Mission. Great story brother. Welcome to The Fragrant Man. Write on.
Ok, thought it was a bit too much of a coincidence
I don’t read Greek but I do love the way the print looks. Some languages just look pretty on paper if that makes sense. I also had to chuckle when I was looking at it and saw a few words I recognized, two of which were “Portia Turbo”. That must be the part where she is referred to as an honorary Greek goddess. I’m going to check out the English version of the review to see if I am correct. 😉
ha! Poodle…how did I miss that one about P?
agreed the Greek in writing looks as beautiful as it sounds….
and speaking of beautiful…how nice to have my picture sandwiched between the pictures of two very fragrant men! Thank you, Jordan!
I think it is a clear case of you being favored by the alphabetical order 🙂
That makes perfect sense!
haha, poodle. You had good chances with your educated guess but sadly it is one of those rare cases when appearances can be deceiving.
Portia was venerated in India. Not sure if she has been to Greece. I did converse with her about her bottle of Eau de Gentiane Blanche. Eau my Magdalena it is long gone.
You are all mental. In India I am revered as the Fragrant Cow Goddess, in Greece (I have only spent a small amount of time on the island of Zakynthos) they worship me as the Olive and Ouzo Goddess. Here in Australia they call me the Pickled Drunken Cow, and no bugger worships me, but many your worships have…..
Portia xx
Portia, you make me laugh and laugh. “Fragrant Cow Goddess” and “Pickled Drunken Cow”….. I almost choked on my coffee. Absolutely hilarious. Never change, my dear, never change.
Thank you Kafka. I was smiling broadly at myself as I wrote it. You know those moments when you think, He He HE I am mildly amusing!!
Portia xx
P-
You are more than “mildly” amusing and this is why I love you!
Thank You Brie.
Smoochy warm cuddles to you too.
Portia xx
I loved seeing this, though I cannot read Greek. I was an honorary Greek in uni, and not in the American sense of the word “Greek” (Fraternities/Sororities). My first love was Greek. And I used to speak a tiny bit of it. Granted, none of it was stuff that you’d ever use in polite company….. It left a mark as I still swear in Greek on occasion. 😉 I’m off now to read the English version of this tale and to welcome Amer properly.
I can vouch that swearing in Greek is very satisfying and that explains why so many of our esteemed tourists bring these words with them back home as souvenirs. When you’ve mastered a Greek swear word (or gesture) you just know you’ve made a friend for life. Polite company is over appreciated. Swear on!
‘Οχι ένα απλά κατατοπιστικό άρθρο. Ένα ταξίδι αισθήσεων [και παραισθήσεων] και αυτή τη φορά δέν σαλπάρουμε με καράβια, τρένα ή αεροπλάνα. Είναι τα αρώματα, η πηγή ενέργειας πού μάς ωθεί, εκτοξεύοντάς μας σε τοπία και καταστάσεις απολύτως ερεθιστικές για το μυαλό και κατ’ επέκταση για το σώμα μας.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ποιήτρια των χαμένων πορτοφολιών και παρατηρητή των παιχνιδιών της μοίρας. Καλώς ήρθες στην σέ΄κ΄τα του ψεκαστήρα. Ψσσσσστ
Καταρχήν συγχαρητήρια για το άρθρο. Θα συμφωνήσω με το σχόλιο της Venice P. ότι είναι ένα ταξίδι αισθήσεων και παραισθήσεων.
Πραγματικά πολύ εύστοχο το σχόλιό σου για τη “γλυκύτητα”. ‘Ισως να είναι και αυτός ο κύριος λόγος που μ’ έχουν κουράσει τα εμπορικά αρώματα. Και ναι, ένα “πικρό” άρωμα, όπως το Eau de Gentiane Blanche, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και πολυδιάστατο, αλλά το ερώτημα είναι γιατί το ευρύ κοινό δεν μπορεί να το εκτιμήσει ανάλογα; Είναι άραγε μόνο εξαιτίας του γεγονότος ότι τα γλυκά αρώματα έχουν χαραχθεί στη συλλογική μας μνήμη ως συνυφασμένα με την πολυτέλεια;
Vanda, χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο. Ειδικά όσον αφορά την θεωρία ότι το γλυκό είναι το νόμισμα του φυσικού κόσμου θα μπορούσα να ριψοκινδυνεύσω μία λίγο πιο ρηξικέλευθη θεώρηση: το πικρό είναι αντικαπιταλιστικό. Δεν ακολουθεί τους νόμους της αγοράς, φυσικής ή άλλης. Δεν προσφέρει ανταλλάγματα για υπηρεσίες. Οπότε θα το χαρακτήριζε κανείς ως κατεξοχήν αντιεμπορικό.
Όπως επισημαίνει και ο Christos παρακάτω, το Eau de Gentiane Blanche έχει ασκητικό χαρακτήρα πράγμα που κατά κύριο λόγο συνεπάγεται την οικειοθελή στέρηση της απόλαυσης. Οι λόγοι που μπορεί κανείς να στραφεί στον ασκητισμό μπορεί να ποικίλουν όμως ένα είναι σίγουρο, δεν είναι και η πιο δημοφιλής επιλογή. Ακόμα και αν πολλοί θαυμάζουν μια τέτοια πρακτική ελάχιστοι από αυτούς θα την ακολουθήσουν στο τέλος.
Κατα περιόδους πάντως η μόδα αναζητώντας κάτι το διαφορετικό στρέφεται ενάντια στον εαυτό της και αποκτά χαρακτήρα αντι-μόδας. Αυτό κάποιοι το αναγνωρίζουν σαν ανανέωση και το εκτιμούν. Αν όμως άρεσε σε όλους τότε δεν θα μιλούσαμε για αντι-μόδα αλλά απλά για μια νέα τάση της μόδας. Αν η Gentiane Blanche άρεσε σε όλους θα έχανε αρκετή από τη γοητεία της δεν νομίζεις;
ΥΓ. το αν κάποιος θα επιλέξει ένα πικρό άρωμα τύπου Gentiane έχει να κάνει και με κάτι άλλο: Φοράς άρωμα για να ευχαριστηθείς αποκλειστικά εσύ ή και για να γοητεύσεις τους άλλους; Πουλάει σαν γοητευτικό το μυστηριώδες και το ασυνήθιστο στις μέρες μας;
Πολύ όμορφη και εύστοχη κριτική. Και πάνω από όλα είναι πολύ ευχάριστο αν και όχι εύκολο, να διαβάζει κανείς ένα τόσο πολυδιάστατο κείμενα με αφορμή ένα άρωμα γραμμένα στα ελληνικά. Το έχω προσπαθήσει και εγώ αλλά για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, οι λέξεις προσπαθούν να αναμιχθούν σε ένα εύηχο αποτέλεσμα αλλά παραμένουν μεταίωρες σαν σταγόνες λάδι στο νερό.
Για τη φύση του πικρού και του γλυκού ίσως είναι πιο αρμόδιοι να μιλήσουν κάποιοι που ασχολούνται με την ομοιοπαθητικοί αφού η κλίση κάθε ανθρώπου προς το γλυκό, το πικρό, το ξινό ή το αλμυρό είναι βασικό στοιχείου του ιστορικού που παίρνει ένας ομοιοπαθητικός γιατρός. Οι δικές μου φυσικές κλίσεις είναι πάντως το γλυκό και το πικρό, με αυτή τη σειρά, αλλά όχι στα αρώματα όπου οι αναφορές σε φαγητά μάλλον με απωθούν.
Το συγκεκριμένο άρωμα είναι μάλλον ασκητικό κατά τη γνώμη μου. Έχει αυτή τη διάσταση ιαματικού σκευάσματος που επισημάινεις. Δεν ξέρω αν έχεις μυρίσει το Tubereuse Criminelle που παίζει με την μυρωδιά του tuberose και του Counterpain, ή το Esprit du Tigre του Heeley που αναπαράγει απίστευτα πιστά αλλά και κομψά την μυρωδιά του Tiger Balm. Ή το Vetiver της Annick Goutal που φαίνεται να αντλεί έμπνευση από τη μυρωδιά του Betadine.
Ανυπομονώ να διβάσω περισσότερα στη γλώσσα μου από εσένα.
Christos, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Να σου πω με την σειρά μου ότι πρόσφατα ανακάλυψα το blog σου και μου αρέσει πολύ η αισθητική σου που είναι έκδηλη ακόμα και στον τρόπο που επέλεξες να οργανώσεις τις σελίδες σου. Νομίζω ότι συμφωνούμε πολύ σε θέματα γούστου και όσον αφορά τα αρώματα και ειδικά όσον αφορά το elixir συμφωνώ και επαυξάνω.
Όσον αφορά το Ελληνικό κείμενο η αλήθεια είναι ότι έγραψα πρώτα την Αγγλική εκδοχή και μετά η Ελληνική προέκυψε σαν μετάφραση της πρώτης ελαφρά προσαρμοσμένη στις γλωσσικές ιδιαιτερότητες (όχι και πολύ κομψά αλλά ελπίζω σε μελλοντική βελτίωση.Αμήν). Το κακό είναι ότι η Ελληνική έχει ελλείψεις σε πολλούς όρους που έχουν να κάνουν με την αρωματοποιία, τις τεχνικές της και τις πρώτες ύλες της. Sillage? Parfum-Eau de Parfum-Fragrance? κτλ. Τα Γαλλικά φυσικά είναι η πιο ενημερωμένη γλώσσα πάνω στο θέμα. Τι να γίνει, άμα τα βρούμε σκούρα μπορούμε να καταφύγουμε σε γλωσσοπλασία…
Γνωρίζω τα αρώματα που αναφέρεις. Το Tubereuse Criminelle στο άνοιγμα μου θυμίζει κάτι παστίλιες για την δυσπεψία τις οποίες τις βρίσκω φανταστικές. Η μυρωδιά επίσης μοιάζει με το έλαιο της συμμήδας (όχι την πίσσα) και του wintergreen (δεν γνωρίζω την Ελληνική ονομασία-ψέματα, Γωλθερία). Μετά βέβαια μετατρέπεται στο πιο ρευστό και πλούσιο λευκό άνθος οπότε κάθε σύγκριση με φάρμακα και θεραπείες σταματά (αλλιώς θα μαλώσουμε).
Το Esprit du Tigre θα μπορούσε να λέγεται η “επίθεση του τρελού με τα κανελογαρύφαλλα”. Επειδή όμως αυτός ο τρελός τυγχάνει να είμαι εγώ, μου αρέσει.
Το Goutal-ιανό Vetiver δεν μπορώ να το θυμηθώ αλλά αν το ξαναμυρίσω και μυρίζει όντως σαν Betadine σου υπόσχομαι κριτική όλο κλάμα και σκισμένα γόνατα με τη μάνα μου να φωνάζει απ’ το μπαλκόνι -και αυτό είναι δέσμευση.
Σ’ευχαριστώ που πέρασες. Ελπίζω να μας ξανάρθεις Christos.
Pingback: The Human Touch | The Fragrant Man·